Μια γλυκιά ιστορία
Παραδοσιακή Κινέζικη φιλοσοφία
Πριν από κάποια χρόνια , γεννήθηκε ένα αγοράκι που λάτρευε τον αθλητισμό. Ακόμα τον λατρεύει. Πρώτα κλώτσησε την μπάλα και μετά περπάτησε.
Όσο πιο γρήγορα μπορούσε , εντάχθηκε σε αθλητική ομάδα. Ήταν πολύ ευτυχισμένος όταν βρίσκονταν στο γήπεδο.
Κάποια ημέρα βρέθηκε στο κέντρο ενός τεράστιου γηπέδου με τους συμπαίχτες του και τον προπονητή του. Θα χωριζόντουσαν σε ομάδες , για να ξεκινήσει η επόμενη αγωνιστική χρονιά. Ήταν ακόμα πολύ μικρούλης μα είχε τεράστια θέληση.
Οι γονείς του παρακολουθούσαν από τις κερκίδες χαμογελαστοί.
Όσο ολοκληρώνονταν η διαδικασία επιλογής, όσο λιγόστευαν τα παιδάκια στην μέση του γηπέδου που έμεναν να χωριστούν , τόσο άρχιζε να δημιουργείτε στην μανούλα έναν κόμπος στο κέντρο του στήθους και άλλος ένας στο στομάχι.
Δεν έχε σημασία το γιατί έγινε ότι έγινε στην συνέχεια.
Σημασία έχει πως το μικρό αγόρι βρέθηκε ολομόναχο στην μέση του γηπέδου, καθώς ο προπονητής δεν τον έβαλε σε καμιά ομάδα και ακόμη χειρότερα , πήρε τα υπόλοιπα παιδιά και έφυγε.
Ο χρόνος πάγωσε , η μανούλα σταμάτησε να αναπνέει. Τα μάτια της εστίασαν στο παιδί της. Παρατήρησε το παιδάκι της να τρίβει με ένταση τους καρπούς του και να αναπνέει βαθιά. Η μανούλα του είχε διδάξει αυτήν την τεχνική για να χαλαρώνει όταν νιώθει πως στρεσάρεται. Όσο πιο πολύ εστίαζε η μανούλα, τόσο πιο δυνατά έτριβε το αγόρι τους καρπούς του. Λες και μια αόρατη γραμμή, ένωνε το παιδί με την μαμά και το παιδί έπαιρνε και το άγχος της.
Η στιγμή έμοιαζε αιώνας. Η ανάσα της μαμάς είχε εξαφανιστεί.
Αντανακλαστικά παρατήρησε τα χέρια της. Ήξερε πολλές τεχνικές χαλάρωσης και τώρα το σώμα της έβγαζε αυτές τις τεχνικές από μόνο του στην επιφάνεια.
Τα χέρια έγιναν γροθιές και ο αντίχειρας σηκώθηκε ψηλά. Ο αέρας κύλησε με ορμή στο στήθος της και πήρε ανάσα βαθιά. Μπορώ να τα καταφέρω είπε και ενεργοποίησε τον θύμο αδένα της.
Οι αποστάσεις μηδενίστηκαν , ο χρόνος ξεκόλλησε και επιταχύνθηκε.
Ήταν δίπλα στο παιδί της. Το κοίταξε βαθιά στα μάτια. Είμαι περήφανη για εσένα! Του είπε. Είμαι εδώ ! Είσαι ασφαλής. Το αγόρι σταμάτησε να τρίβει τους καρπούς του , χώθηκε στην αγκαλιά της μαμάς του και επίτρεψε στον εαυτό του να ελευθερώσει όλη την ένταση και την αγωνία του.
Η μανούλα, ακόμα και τώρα, παρόλο που έχουν περάσει χρόνια πολλά, συνεχίζει να χάνει την ανάσα της όταν θυμάται το γεγονός. Ευτυχώς γρήγορα η ανάσα γεμίζει το στήθος της και το χαμόγελο επανέρχεται στα χείλη της, καθώς συνειδητοποιεί πως ο γιος της έχει ξεχάσει εκείνη την ιστορία.
Η γροθιά είναι κλειστή και ο αντίχειρας τεντωμένος προς τα πάνω !
Ναι τα καταφέραμε και πάμε για άλλα , ακόμα ωραιότερα.
Το τρίγωνο του Βούδα
https://toxromatoufotos.eu/piesotherapeia-gia-eksisorropisi-synaisthimaton/
